قاصدک qAsedak

Shattered Bubble

I escaped a theocracy by a few and ended up in a theocracy by majority

November 7, 2004
iranian.com

Since I opened my eyes and began to learn where the United States of America were on the bluish globe in our living room, I have associated America with John F. Kennedy. I even drew a card and sent it to the White House for the birth of John Kennedy Jr. when I was only 4.
Growing up in a country far from here, I also knew the US through the actions of a young American, Barkley Moore, who was a Peace Corps volunteer in a small town close to the Soviet border in Northern Iran. Despite the rumors I could overhear that he was a spy eavesdropping on Soviet communications, he was a friend back in the mid 60s when I was not even a teen.

I remember going camping with Mr. Moore and other boy scouts from English school in Golestan's national forests, singing "O' Mc Donald had a farm iya iya o... ," which was a foreign concept for Iranian kids those days, nevertheless it was a happy image that I carried with me for decades.

I went to a high school in Tehran that had a large statue of the American missionary Dr. Samuel Jordan in its rotunda, and I learned English from Ms. Huchinson and Mr. Smith on the sixth floor of the Iran-America Society in Vessal Avenue.

I grew up as a normal middle-class kid who, in those days, normally would have ended-up in the West attending some engineering college. But it so happened that I passed the general university entrance exams and stayed. I learned how to eat in the university cantina while police stood guard in riot gears breathing down my neck every day.

It was in that environment that I turned out to be a dissident under the Shah and later its substitute, the Islamic regime. I finally left the country after the end of the eight-year Iraq war to be a no-land, self-imposed exiled person. I left in search of freedom of thought, escaping a theocratic regime that was more concerned with people's bedrooms and appearances than about their future.

We landed in Seattle, in the Northwest corner of the United States of America and later moved to charming Portland. Subsequently I came to know the country and its people from inside a bubble dubbed "little Beirut" and gradually started to overcome my prejudices about the Great Satan formerly known as Great Imperialist.

I found friends and built trust in them; old lefties, Latino farm workers, unionists, young anarchists, Gay and Lesbian activists, environmentalists, Jewish critics of Israel, Amnesty International and human rights advocates; the list goes on and on, and I felt at home. We did not have to burn our books anymore or submerse them in the bathtub to make paper dough before tossing them out in shahrak gharb hills.

I cherished my new life, I was able to say what I liked and write what I wanted, and I was in no way going to give up that freedom. I decided after much internal debate to become a US citizen to put a stamp on that faith in Western democracy and the US constitution, and so I did.

The collapse of the Soviet block left the United States to be the unilateral power of the universe, but Bush the 41st had not yet succeeded to dictate his world order. Clinton was the elected president even before I got to vote as a citizen.

The 90s era was too good to be true, an almost humble superpower worked to collaborate with all, and the US president was received as the most favorite foreign leader in the rest of the world, a neo-liberal who had a high IQ and resonated positively with most of the intellectuals around the globe.

So we drew ourselves into our comfort zone, it was the IT time and Internet century, our life bubbled, as did blue chips and NASDAQ. Americans once again were the favorites of the world, everybody envied us, life was good, and it was all about "the economy stupid!"

That bubble shattered one evening when someone at FOX reversed the news and called Florida for his cousin. Jeb could not have been wrong, he promised his state to his re-born Christian brother, and so it went in a drama in which Jewish votes supposedly came out for racist Buchanan. Dragging one's feet did not work and we hailed the thief.

The US left the Kyoto accords, and the cowboy turned his back on our partners around the world. 9-11 happened and thousands were arrested with no cause. The FBI infiltrated cultural and religious assemblies again, the funding of stem cell research was cut, and federal funds started to pour into churches while schools were forced to cut their art programs.

Four years and two wars later we convinced ourselves that the system would correct itself, after all the movement towards modernity and democracy was a globally shared value and in our opinion irreversible. In our neck of the woods we saw grass root movements mobilizing people and supporting minorities and war-torn communities. PPRC, the Bus Project, Moveon.org, ACT, Concerts for Change, the Kucinich campaign folks, all empowered the illusion that people would take back the country.

On the day of 9/11 I came to know people who were more concerned about my family and me than they were afraid of terrorism, and we were let to believe that indeed we were not and were not going to be alone in this bubble.

It is conceivable for those who did not have the kind of experience that we had to think that religious establishments could be contained under the concept of separation of church and state. But why did we refuse to accept that calls from the pulpits could work even in 21st century?

We had seen Khomeinis, and Khameneis of the 6th century ruling twentieth century Iran. Why did we not understand that the same destiny could be possible in Western civilization by advocates of pre-enlightenment? May be we resisted the notion that while we were wishing for Lutheran reform in Islam, a reverse movement could be taking place in Protestantism.

Anyhow, within our bubble, bumper stickers, lawn signs, and buttons all called for a change. I kept saying, YES! These people will take back the country, my friends would say that they had never seen such a surge of popular activism, we all agreed that sanity would prevail, and we were a bunch of happy campers.

That is of course until last Tuesday night when reality shattered the bubble again, and the dream abruptly ended in a nightmare. We all hoped that the rest of Americans, given what they knew about the lies of WMD, the unprecedented deficit, the US Patriot Act, Halliburton and Enron ... , would not actually elect George Bush for four more years.

But they did. Was it election fraud? Was it the fulfillment of the promise made by the CEO of Diebold to "deliver Ohio to the president"? Oh well! We will never know. As a friend writes: "It makes me think I am living in a third world country where I can never know the truth."

I have lived three decades of my life in the third world, so I know what it means when a bishop puts a full-page ad in my hometown newspaper calling a vote for Kerry a sin. But I had also developed more faith in the citizens of the so-called first world. That is now broken apart. The bottom line is that I escaped a theocracy by a few and ended up in a theocracy by majority. And now I have to read my daughter's e-mail who is backpacking abroad:

i will no longer be a resident of the united states for the next four years... this is really hard for me to say and do... i had a lot of plans for the next few years... but thanks to the terror-stricken brainwashed americans of the midwest... my dreams are torn down to rubble... i will have to leave my home until i agree with the direction of our country... i refuse to have violence and selfish monetary gain being done in my name (the american people)... NO...

انتخابات ریاست جمهوری آمریکا 2004
انتخابات ریاست جمهوری آمریکا این روزها هیحان بی سابقه ای پدید آورده که شاید در دهه های اخیر بی سابقه باشد. ازیک سو رقابت نزدیک کاندیدها و تاکتیک های به کار گرفته شده و ازسویی اختلاف شدید برسر مسایل عمده به قطبی شدن بی سابقه جامعه انجامیده است. یک آمارگیری قبل از انتخابات که در روزنامه واشینگتن پست چاپ شده نشان می دهد که جنگ عراق(22%)، وضعیت اقتصادی و کار(21%)، مبارزه با تروریسم (20%)، وبهداشت و آموزش (15%) به ترتیب مهمترین مسئله برای رای دهندگان می باشند. اما واقعیت آن است که بیش از 50% مردم صرفنظر از مواضع کاندید ها تصمیم خودرا براساس نفرت از کاندیدای رقیب گرفته بودند.

با این وجود درحالیکه بیش از هفتاد درصد مردم جهان در آمارگیری های غیر رسمی به طور قاطع جان کری را بر جرج بوش ترجیح می دهند مردم خود آمریکا دراین مورد توافق نظر ندارند. آمارگیری هایی که از طریق تلفن صورت می گیرد تا ساعاتی قبل از شروع رسمی انتخابات دو کاندیدا را در تساوی کامل نشان می دهد. در گزارش های منتشره تاکنون تفاوت ها از محدوده تخلفات آماری فراتر نرفته و پیش بینی برنده را عملا غیر ممکن ساخته است. البته دموکرات ها نتایج این آمارگیری ها را عمدتا ناشی از روش کسب اطلاعات می دانند و به این نکته اشاره می کنند که تلفن های همراه از نمونه گیری های سنتی کنارگذاشته شده اند در حالیکه یک آمارگیری غیررسمی نشان داده که تا 70% این گروه را طرفداران جان کری تشکیل می دهند. نکته مورد توجه دیگر آن است که تلاش هردو حزب و بویژه دموکرات ها در بسیج کسانی بوده است که بطور معمول در انتخابات شرکت نمی کرده اند. برای دموکرات ها این هدف شامل جوانان و اعضای اقلیت های نژادی است. این گروه ها هم چون دارندگان تلفن های همراه در بیشتر آمارگیری ها غایب هستند چرا که سابقه رای دهی قبلی شان در لیست ها نیامده وبه همین دلیل در نمونه های آماری لحاظ نمی شوند و اکنون هم که به شرکت در انتخابات تشویق شده اند حزب سیاسی دیگر و بویژه جمهوری خواهان با شیوه های مختلف سعی در انحراف ایشان دارند. گزارش ها حاکی است که تعداد ثبت نام شده های جدید نزدیک به 20% افزایش نشان می دهد که اکثرا به سناتور کری تمایل دارند. تجربه نشان داده است که جمهوریخواهان معمولا به حزب خود متعهد تر بوده و از دسیپلین مذهبی بیشتری برخوردارند حال آنکه رای دهندان دموکرات به واسطه تمایلات لیبرالی خود فقط در موقع احساس خطر است که کنج راحت خویش را ترک می کنند بنابراین تمام امید دموکرات ها در آن است که در روز سه شنبه بتوانند هرچه بیشتر این گروه از مردم را به حوزه ها بکشانند که یادآور انتخابات سال 1960 و انتخاب جان اف کندی در مقابل نیکسون است. در آن سال هم با وجود آنکه آمارها هردو کاندید را برابر هم پیش بینی کرده بود کاندیدای پرانرژی دموکراتها موفق شد عده کثیری از مردم را به حوزه ها کشانده و پیروز نهایی باشد کاری که ال گور در سال 2000 از آن عاجز ماند. به هر صورت باید منتظر ماند و نتایج انتخابات را پس از بسته شدن حوزه ها مشاهده کرد. آنچه در حاشیه انتخابات امسال باعث نگرانی است یکی هم چالش های حقوقی است بطوریکه هزاران وکیل دادگستری از طرف دو حزب به حوزه های انتخاباتی بسیج شده اند تا نتایج را به هرشکل که بتوانند به نفع کاندیدای مورد نظر خود برگردانند. برخی معتقدند که نتایج تا ماه ها پس از انتخابات هم مشخص نخواهد شد که دراین صورت یادآور دوره قبل خواهد بود که سرانجام سرنوشت به قلم قضات دیوان عالی آمریکا نوشته شد.
از جمله گروه های قومی که به شدت در انتخابات اخیر فعال شده اند جامعه ایرانیانی است که شهروندی آمریکا را پذیرفته اند. درست همانند جامعه میزبان خط وابستگی سیاسی و حمایت از کاندیدای وابسته از میان این گروه هم گذشته و ایشان را به دودسته تقسیم کرده است. انتخابات اخیر برای اولین بار ایرانیان دموکرات را متشکل کرد و آنان را درایالات مختلف به فعالیت سیاسی وا داشت. این تمایل نه تنها براساس منافع گروهی بعنوان تبعه آمریکا و بلکه بر پایه سیاست خارجی جورج بوش و خطر تهاجم نظامی به ایران شکل گرفته است. ایرانیان جمهوریخواه که به طور سنتی از اقشار متمایل به رژیم سابق و یا از سرمایه دارانی هستند که منافع طبقاتی شان را در حزب جمهوریخواه می بینند و سال ها است که در این حزب متشکل شده اند درست بر خلاف آنچه دموکرات ها را بسیج کرده از جورج بوش حمایت می کنند. برخی از ایشان که محافظه کار مالی شناخته می شوند به خاطر سیاست های ضد مالیاتی جمهوریخواهان در این اردو قرار می گیرند و اما بخشی هم هستند که صرفابراساس مواضع سیاسی و امیدی که به تغییر رژیم ایران دارند به بوش و نومحافظه کاران رو آورده اند و به شدت از ایشان حمایت می کنند. گرچه آمار مشخصی از این گروه دردست نیست اما براساس مشاهدات غیر علمی می توان ادعا کرد که این گروه اکثرا در جنوب کالیفرنیا و تحت تاثیر رسانه های سلطنت طلب آن خطه نیرو گرفته اند. علاوه براین گروه جالب است که به تمایل ایرانیان داخل کشور هم توجه شود. به عنوان شاهد این مدعا هم میتوان به رای گیری غیررسمی اشاره کرد که وسیله بی بی سی صورت گرفته در این آمارگیری اینترنتی که بیش از 75 هزار نفر ازسراسر جهان در آن شرکت جسته اند تنها گروه زبانی که به جورج بوش تمایل نشان داده اند همانا فارسی زبانان هستند. نتایج این سرشماری که در سایت های بی بی سی به زبان های مختلف صورت گرفته نشان می دهد که در حالیکه 72% کل شرکت کنندگان جهان به جان کری و فقط 20% به بوش رای داده اند، فارسی زبانان به عکس 50% طرفدار بوش و 43% به کری تمایل نشان داده اند. نزدیک ترین گروه زبانی دیگر به فارس ها هم طبیعتا روسها بوده اند اگر به یادآوریم که ولادیمیر پوتین و حسن روحانی اخیرا از انتخاب آقای بوش استقبال کردند.

واما مهمتر از همه آن است که آمریکائیان ایرانی تبار هم سرانجام به سیاست های داخلی ایالات متحده وارد شده و برای اولین بار در آستانه راهیابی به کنگره قرار گرفته اند، موفقیتی که قبلا در بسیاری از کشورهای اروپایی نسیب ایرانی تباران شده بود امروز هم در انتظار گلی عامری (یزدی) قرار دارد که برای یک کرسی مجلس نمایندگان مبارزه می کند. خانم عامری هم با حمایت مالی ایرانیان جنوب کالیفرنیا و اما برای انتخاب از ایالت اورگان با یک نماینده دموکرات مبارزه می کند. متاسفانه وی ازمواضع راست حزب جمهوریخواه حمایت کرده و مدافع سیاست های خارجی جورج بوش است. به هر صورت باید موفقیت ایشان را که تا این مرحله از مبارزات انتخاباتی بالا آمده به فال نیک گرفت و در انتظار حضور هرچه فعالتر ایرانیان در عرصه سیاسی ایالات متحده بود.

Previous Posts

Archives