قلم‌ها را بيرون بياوريم، دهم دسامبر ديگری می‌رسد

گودرز اقتداری

چهارشنبه ١١ آذر ١٣٨٣

در مدت يك هقته كه از انتشار فراخوان برای رفراندم گذشته است اساتيد مختلفی با نوشتن مطالب متعدد در اين سايت و جاهای ديگر مراتب حمايت و نقد خودرا درباره آن به تحرير آورده‌اند. لذا برای اين قلم چندان ضرورت ندارد كه در حيطه مسايل اجتماعی داخل كشور كه در آن تبحر هم ندارد وارد بحث شده و سخن گزافی بگويد و اما مايلم به اختصار به نكته‌ای اشاره نمايم كه به باور من مهم تر ازهر نقشی است كه قراراست اين فراخوان بازی كند.
از اعتماد و احترامی كه به شخصيت خانم مهرانگيز كار دارم و سابقه‌ای كه از آقای ناصر زرافشان درذهن من از روزهای منتهی به انقلاب باقی مانده كه بگذريم آنچه مرا به تاييد اين دعوت عام فرامی‌خواند دلشوره برای اميدی است كه پس از شكست پروژه اصلاحات از جامعه ما رخت بربسته است. اميد به راهكاری مسالمت آميز برای تغيير صلح آميز نظام ستم. وقتی حضور ميليونی مردم را در خيابان‌های بلگراد ، تفليس و كيف با قهر عمومی ايرانيان و آرزويشان برای پيروزی جرج بوش به اميد حمله برای تغيير رژيم مقايسه می‌كنم تفاوت اميد و سرخوردگی را تا انتهای استخوان خويش احساس می‌كنم. تجربه تاريخی ملل مختلف جهان به ما می‌گويد كه هرچه بهای مشاركت مردمی در روند چالش‌های مردم‌سالاری بالاتر برود و خشونت جايگزين روند مسالمت‌آميز شود تعداد محدودتری خطر حضور در صحنه را به جان خواهند خريد فلذا نقش مردم در حكومت‌های جانشين كمتر و بی‌رنگ‌تر خواهد شد. هرآنچه بتواند اين اميد را به مردم ما باز گرداند ميمون و مبارك است و شايسته‌ی حمايت آزاديخواهان صلح طلب. اين نكته كه رژيم داوطلبانه به برگزاری رفراندم رضا نخواهد داد نياز به علم فضا ندارد. اما نكته در آن است كه رژيم‌ها تنها در مقابل توده‌های حاضر در صحنه است كه گام پس خواهند نشست و توده‌ها نيز فقط با تظاهرات مسالمت آميز به ميدان خواهند آمد. تجربه انقلاب بهمن بايد بزرگترين معلم تاريخ ما باشد اگر از گذشته آموخته باشيم.

به باور من همچنين از نظر حقوقی اين نخستين بار است كه نفی رژيم موجود در ايران به امضای مردم گذاشته می‌شود هيچ يك از موارد قبل مثلا عدم شركت در انتخابات، عليرغم تفاسير سياسی ارائه شده به مفهوم نفی سيستم سنديت نداده است. امضای زرافشان كه از بند رژيم و شايد با خون خويش به اين فراخوان حقانيت بخشيده ارزش اين خواسته را در نگاه مجامع بين المللی دو چندان می‌كند. و اما اين فراخوان در نهايت يك عريضه‌ی ملی است كه هنوز دادستان خودرا نيافته است. متن بيانيه بواقع شكوائيه‌ايست از تمرد جمهوری اسلامی ايران از مواد هجده، نوزده، بيست، و بيست و يك بيانيه جهانی حقوق بشر به مردم جهان به مثابه وجدان بيدار ناظر براجرای آن.

مهم آن است كه به اين نكته توجه كنيم كه مسئله‌ی جانشينی رژيم به كل راهكار ديگری را طلب می‌كند كه آغازگران اين طرح به آن نپرداخته و اكنون نيز با بيانيه دومشان با سعه صدر حل آن را به عموم امضا كنندگان وا می‌گذارند. و البته همين موضوع باعث دل نگرانی جمهوری خواهانی است كه مايلند اين سند شكل حكومت آينده را هم در همين جا تعيين كند. من هم از همين دل مشغولی‌ها دارم و اما براين گمانم كه همانطوريكه اين دوستان هم به درستی می‌پندارند رفراندم برای تعيين نوع رژيم بايد پس از آزادی واقعی رسانه‌ها و تحقق آزادی فعاليت احزاب صورت پذيرد و نه پيش از آن. بنابراين اگر سطح توقعمان را در حال حاضر به ثبت رسمی و حقوقی نفی رژيم پائين بياوريم و تاييد فراخوان را هم ارز با امضای يك شكوائيه به ديوان جهانی و درخواست نظارت بين المللی براين پروسه قرار دهيم مخرج مشترك همه‌ی نيروهای خواستار مردم سالاری را به دست داده‌ايم.

و اما نكته مهم ديگر درهم زمانی اين فراخوان با تدارك انتخابات رئيس جمهوری است. چنانچه تعداد كثير حاميان اين خواست با فشار‌های بين المللی همسنگ گردد می‌توان اميد داشت كه نهاد‌های جهانی پذيرش نتايج انتخابات را منوط به اجرای آزاد و با نظارت بين المللی آن بگردانند. در اين راستا كافی است به آنچه در دو سه دهه گذشته در كشورهای آمريكای لاتين و اروپای شرقی گذشته نگاهی بيفكنيم تا امكانات مبارزات مسالمت آميز تحت حمايت‌های بين‌المللی را دريابيم. و چنانچه به پتانسيل جمهوری اسلامی برای چنين عقب نشينی شك داريم بهتر است به مذاكرات هسته‌ای اخير توجهی دوباره بكنيم. در مورد راهكارهای عملی چنين روندی البته رفيق فرزانه‌مان حسين علوی در همين سايت به تفصيل نوشته است و نيازی به عرض بنده نيست.

و اما اميد پايانی من آن است كه برای دهم دسامبر كه پنجاه و ششمين سالگرد بيانيه جهانی حقوق بشر است با پنجاه و شش هزار امضاء بر بسيج اين توده تاريخ ساز مهر سمبليك ديگری بزنيم.

□ نوشته شده در ساعت 5:22 PM توسط qAsedak